سمينا

سمينا

! A Nightmare

خواب ڪيڏا نھ من موھيندڙ ھونداآھن؛ ڀلي جي اھي کليل اکين سان ڏسجن يان بند پر پوءِ بھ انھن جي ٽٽڻ سان نراشا ھر ڪنھن کي ٿيندي آھي! پر، انھن خوابن جو ڇا؟ جيڪي پاڻ ايندا آھن ۽ چاھيندي بھ ناھن موٽي ويندا؟ خواب جيڪي انسان کي لاچار ۽ معضور ڪري ڇڏيندا آھن؟ خواب جن ۾ انسان ڪنھن ڪٽپتليءَ جيان نچندو آھي، ڊڪندو آھي، ۽ مرڻ کان ٿورڙي وٿيءَ تي ھوندو آھي؟ ڪيڏا نھ ڀوائتا لڳندا آھن اھي خواب جيڪي انسان جي وس نھ ھجن يا جن کي انسان ختم نھ ڪري سگھي!

سمينا بھ دير رات جاڳندي تارن کي تڪيندي تويل عرصي تائين ڀوائتن خوابن بابت سوچيندي رھي. سوچيندي رھي تھ ڇا اھي کليل اکين سان بھ ڏسي سگھجن ٿا يا انھن لاءِ انسان کي نابين ٿيڻو پوندو آھي؟ آخر اھڙن خوابن ۾ انسان لاچار ڇو ھوندو آھي؟ ڇو ھو پنھنجي خواھش کي حقيقت جو جام نھ بڻائي سگھندو آھي؟ جيترا تارا, اوترائي سوال سمينا جي ناسي ماڻڪين ۾ اڀرن پيا ۽ وسامن پيا ائين ئي جيئن ٻرندڙ تارا آسمان جي وڏي وشال اک ۾ ترندا ھجن ۽ ٻڏندا ھجن.

تارن جي موھ ۾ گم سمينا کي اوچتو ڪنن ۾ ھلڪڙو آواز ٻڌڻ ۾ آيو. آواز جھڙو ڪا شئي ڀت اورانگي  اندر آئي ھجي! آواز ٻڌي سمينا جي نرڙ تي پگھر اچڻ شروع ٿي ويو. بُتَ جا وار ڪانڊرجي ويا ھيس ۽ دل جو گھوڙي جيان ڊڪڻ جو آواز ڪنن ۾ چٽو ٻڌڻ ۾ پئي آيس. ڏسندي ئي ڏسندي ھوا ۾ ٻوسٽ وڌڻ لڳو.اوچتو اوندھ ۾ ائين واڌ ٿيڻ لڳي جيئن ڪنھن شئي کي باھ لڳي ۽ پوءِ ھوريان ھوريان دونھون آسمان کان روشنيءَ ڌار ڪري ڪجھ وقت لاءِ غائب ڪري ڇڏي. سمينا جي نظر بھ ائين ئي گھٽ ٿيندي پئي وئي. خوفُ ھن جي اکين آڏو دونھون بڻجي ويو.

سمينا ڳيت ڏئي وڏو ساھ کنيو ۽ ھلڪڙي آواز سان ماءُ کي سڏڻ شروع ڪيائين پر ماءُ ڪو بھ جواب نھ ڏنو. زور سان ھڪ ٻيو ڊگھو ساھ کڻي سامت  ۾ اچڻ جي ڪوشش ڪيائين  ۽ ٻانھن ڊگھي ڪري ماءُ کي ٻانھن مان وٺي لوڏڻ لڳي پر ماءُ ڪو جواب نھ ڏنس. سمينا کي ڪجھ سمجھ ۾ نھ پئي آيو ۽ ھن پاڪ ڪتاب جون ياد ٿيل آيتون پڙھڻ شروع ڪيون ۽ جيڏي مھل دل جي ڌڪ ڌڪ گھٽ ٿيس تھ محسوس ڪيائين، ماءُ جي کونگھراٽن جو آواز نويڪلائيءَ ۾ پڙاٽو بڻجي ڪنن ۾ ٽڪرائڻ لڳس. سمينا زور سان اکيون بند ڪيون ۽ ماءُ کي ياد ڪرڻ لڳي _ھن محسوس ڪيو سندس ماءُ گھري ننڊ ۾ ستل ھئي. سمينا ھورڙيان اکيون کوليون ۽  ڀاءُ ڏانھن زور ڏئي ڏسڻ لڳي. اوندھ ۾ ڪجھ نظر نھ پئي آيس. ڀاءُ تي سڏ جو ڪو اسر بھ ٿئي ٿو يا نھ ڪا خبر نھ پي پئي. سمينا وري  بھ ان کي ھوريان ھوريان سڏ ڪرڻ لڳي پر ڌيان ڪيائين تھ اھو بھ گھري ننڊ جو شڪار ھو. ھن مھل تائين سمينا کي ھڪ ڳالھھ جي تھ پڪ ٿي وئي ھئي تھ گھر جو ڪو بھ ڀاتي ان جي سڏ جو جواب نھ پيو ڏي.سمينا کي وحم ٿين لڳو جھڙو سمورا ڀاتي ڪنھن جادوئي ننڊ جو شڪار ھجن!

سمينا خوف ۾ پوري طرح سان جھڪڙجي وئي ھئي. ھن ھڪ ڀيرو ٻيھراکيون بند ڪري ساھ کي پيٽ ۾ ئي زوريءَ سان جھلي آس پاس جي آوازن کي پرکڻ لڳي پر نھ ڪا شئي درست ڏسڻ ۾ پئي آيس نھ ڪنھن ٻڪري، ڳئون يا پاليل ڪڪڙين جو ڪو شور ٻڌڻ ۾ آيس. آيس تھ فقط وٿاڻ ۾ لڳل نم جي وڻ جي پنن جو آواز جيڪو بھ ھوريان ھوريان گم ٿوندو پئي ويو. سمينا جي دل ۾ وھم وڌڻ لڳا ۽ سوچڻ لڳي تھ ڪٿي ڪو گھر ڀاتين تي علم ڪري انھن کي مارڻ تھ نھ آيو آ؟! يا بڙ جي ڏائڻ ان جي پٽ جي پويان تھ نھ پئي آ؟ ڪجھ سمجھ ۾ نھ پئي آيس سو ڀر سان ستل پنجن مھينن جي پٽ کي مٿي ٿي ھٿ لاھي ا جي موجودگي ءَجي احساس مان پڪ ورتائين ۽ ان جي حفاضت جو من ئي من ۾ وچن ڪيائين.

گگھ اوندھ  ۾ سمينا اکيون جو کوليون تھ اکين آڏو ترورا اچڻ لڳس. ھن ترورن ۾ سندس پيءُ جي موت واري سموري ڪٿا ھڪ ڀيرو ٻيھر ڏسڻ شروع ڪئي. ٽي چار سال اڳ سمينا جي پيءُ جو لاش جھنگ مان مليو ھو. ھو رات جو پاڻيءَ جي واري تي ويل ھو جنھن کان پوءِ ھو سموري رات گھر واپس نھ آيو ھو. صبح ٿي تھ معلوم ٿيو تھ ان جو لاش پير واري جھنگ ۾ مليو آھي. خون ڪنھن ڪيو ھو ڪنھن کي خبر نھ پئي پر ھڪ ڳالھھ ضرور فھلجي وئي تھ پير ۾ جيڪو پراڻو بڙ آ ان ۾ ڏائڻ جو آستانون آ جنھن پڪ سان ولوءَ کي قتل ڪيو آ! ان بڙ مان رات جو ٻارن جي روئڻ جون آوازون  بھ تھ ڳوٺ وارن ھر ستاوينھي جي رات تي ٻڌيون آھن. ولو جي پاڻيءَ جو وارو بھ تھ ستاوينھي جي رات تي ھيو نھ؟! ڇو جو وليد عرف ولو جي زمين جو پاڻي پير واري واٽر تان ايندو آ، پڪ سان پير وٽان گذرندي ھن ٻارن جون رڙيون ٻڌيون ھونديون ۽ ھيءَ اوڏانھن ڪاھي پيو ھوندو ۽ ائين ڏائڻ جو شڪار ٿي ويو!

ڏسندي ئي ڏسندي سمينا جي ذھن ۾ ڪيڏي مھل اھي ڳالھيون گھر ڪري ويون ھون ڪنھن کي خبر نھ پئي. سمينا کي شاديءَ کان پوءِ جڏھن احسن ڃائو تھ ھن پيڪي اچڻ  کان سخت انڪار ڪري ڇڏيو ھو. پر ڪجھ مھينن کان پوءِ ماءُ جي طبيعت خراب ٿيڻ ڪري سمينا نيٺ ڳوٺ واپس آئي. پر ڳوٺ اچڻ کان اڳ سمينا پاڻ کي پوري طرح سان مطعمئن ڪري ڇڏيو ھو تھ ڏائڻ جھڙي ڪا بھ آفت ناھي ھوندي. ڏائڻ بس ديو مالائي ڪھاڻيءَ جو ڪو ڪردار آھي جيڪو ٻارن کي ڊيڄارڻ لاءِ ٻڌايو ويندو آھي. سمينا جي نظر ڳوٺ ايندي جيئن ئي پير تي پئي تھ ان کي سندس پيءُ جي مرڻ جي ڪارڻ جون سموريون ڳالھيون ھڪ ڀيرو ٻيھر ذھن ۾ واپس اچڻ شروع ٿي ويس پر من ئي من سمينا انھن کي منڃڻ کان سخت انڪار ڪري چڪي ھئي.

سمينا جيئن تيئن ماءُ وٽ ٻٽي ڏينھن گزاريا پر جيئن جيئن راتيون گذرڻ لڳيون تيئن سمينا کي ڏائڻ جو خوف وڌيڪ پريشان ڪرڻ لڳو. گدڙ جي اوناھئين تي احسن کي جاڳ ٿئي يا ڪتن جي ڀئونڪڻ تي پاڻ اٿي پئي تھ ھوءَ پوري طرح سان خوف ۾ وٺجي پئي وڃي. سمينا ھڪ ٻھ دفعا ماءُ سان حال اورڻ جي ڪوشش ڪئي پر وري ماءُ جي ناساز طبيعت ڪري خاموش ٿي وئي.

ڪجھ راتين کان پوءِ نيٺ اڄ ستاوينھين جي رات بھ اچي وئي جنھن رات چنڊ آسمان ۾ اڻ لڀ ھو. چنڊ نھ ھئڻ ڪري تارا تھ چٽا ھئا پر ڌرتيءَ تي اوندھ پنھنجو قبضو ڪيون ويٺي ھئي. سمينا جيڏي مھل ڏٺو تھ اڄ چنڊ آسمان ۾ موجود ناھي تھ ان جو خوف وڌي ٻيڻون ٿي ويو. ان کي ھاڻ اڻ ڄاڻائيءَ ۾ ئي پڪ ٿي وئي ھئي تھ ڏائڻ ننڍڙن ٻارن جو شڪار ڪندي آھي. ھو رات جو ڀت ٽپي، گھر ڀاتين تي ننڊ جو جادو ڪري ٻارن کي چوري ڪري ويندي آھي. سمينا جو خوف ايترو تھ وڌي ويو ھو جو ھوءَ صبح سويل واپس ساھرن ڏانھن وڃڻ پئي چاھي. پر صبح ۾ اڃان وقت ھو. سمينا تارن سان گڏ جاڳندي رھي. ڪجھ راتيون صحيح سان نھ سمھڻ ڪري اڄ مٿي ۾ سور بھ اچي پيو ھيس ۽ رکي رکي جھوٽا ائين جيئن ھوا ڪريل پن کي پاڻ سان کڻي وڃي ائين سمينا کي بھ ننڊ طرف رکي رکي سٽ ھڻن پيا پر احسن جي ڀر سان سمھيل ھئڻ ڪري ھن ننڊ آڏو ھار نھ مڃي.

سمينا مٿن کان پيل پوتي کڻي نرڙ تان پگھراگھيو ۽ رنڌڙي طرف ھلڻ لڳي. سمينا جيئن ئي رندڙي ۾ داخل ٿي تھ ڪا شئي رندڙي مان نڪري ڀڄڻ لڳي ۽ سمينا جي پيرن سان وڃي ٽڪرائي. لسڙي ڀت سمينا کي خوف و حراس ۾ ويڙھي ڇڏيو. سمينا زور سان وڃي پوئتي ڪري ۽ رڙيون ڪري ماءُ کي سڏ ڪرڻ لڳي پر نھ سندس ماءُ جواب ڏنس نھ ئي ڀاءُ ننڊ مان اٿيس. سمينا جي رڙين کان پوءِ گدڙن جون اوناھيون اچانڪ غائب ٿي ويون. پري کان ڪتن جي ڀئونڪڻ جو آوا زبھ خاموشيءَ جي غلاف ۾ ويڙھجي ويو ھو. نم جا پن چرڻ کان لاچار ھئا. ھوا زمين تي پٿر جيان ڪري پئي ۽ ٻيھر اٿي نھ پئي سگھي. خاموشي، ٻوسٽ، ۽ اوندھ ۾ سمينا جو تيزيءَ سان ساھ کڻڻ ۽ سيني ۾ دل جي ڌڪ ڌڪ جي آواز ماحول  ۾ شور جي جاءِ وٺي ڇڏي ھئي.

سمينا ڳيت ڏئي زمين تان اٿي ۽ تڪڙي رنڌڙي ۾ وڃي ميڻ بتي ٻاريانئي. ميڻ بتيءَ جي روشني سمينا جي بت ۾ نئي جان ڦوڪي ڇڏي ۽ ان جي وشنيءَ سان سمينا ۾ نئي ھمٿ جنم ٿيو. ھوءَ تڪڙي تڪڙي احسن طرف وڌڻ لڳي.ميڻ بتيءَ جي روشنيءَ ۾ احسن سڪون سان ستو پيو ھو. سمينا ھاڻ ڪجھ سامت ۾ آئي سو وري  ماءُ کي اٿارڻ لاءِ ان طرف وڌڻ لڳي.

سمينا ماءُ کي زور سان لوڏڻ لڳي ۽ امان ڪري سڏ ڪرڻ لڳي پر ڪو جواب نھ مليس. نيٺ ماءُ مان اميد لاھي ڀاءُ طرف وڌي. ميڻ بتيءَ جي ھلڪي ڳاڙھي روشنيءَ ۾ سمينا   ڀاءُ جي کٽ طرف وڃڻ لڳي. جيڏي مھل جو سمينا ڀاءُ جي ويجھو ٿي تھ ڏٺائين ان جي وات مان اڇي گف ٻاھر نڪري رھي ھئي. سمينا کان شرڪ نڪري ويو ۽ ادا ڪري ھوءَ ڀاءُ طرف ڊڪڻ لڳي. سمينا جي آواز تي ڀاڻس اکيون کوليون پر کولڻ شرط ان جو بت جيئن مڇي پاڻيءَ مان ٻاھرنڪري فٿڪندي آ ائين فٿڪڻ شروع ٿي ويو. سمينا زور سان ڀاءُ کي سڏ ڪرڻ لڳي پر ڀاڻنس جواب ڏيڻ کان اڳئي بيھونش ٿي ويو.

سمينا ڀاءُ جي اھڙي حالت ڏسي  ماءُ طرف ڊڪڻ لڳي ۽ زور زور سان …’امان ادا کي الائي ڇا ٿي ويو اٿي ڏس… ! ‘ چوڻ لڳي. پر سندس ماءُ ننڊ مان نھ پئي اٿئي. سمينا لاچياريءَ واريءَ حالت ۾  محسوس ڪيو جھڙو ڪا شئي ان جي پويان بيٺي ھجي. سميان خوف وچان پوري طرح سرد ٿي وئي ۽ ڳيت ڏئي پوئتي فرڻ لڳي.

سمينا جيئن جو پوئتي منھن ورائي ڏٺو تھ اتي ڪا شئي نھ ھئي! پر، جيڏي مھل زمين تي ڌيان ڪيائين تھ مٽيءَ ۾ سنھڙا ۽ ڊگھا پير ڇاپيل ھئا. سمينا پير جيئن ڏٺا تھ ميڻ بتي جي ڪوسي ميڻ آنڱوٺي تي اچي ڪريس ۽ ھٿ مان ميڻ بتي  ڇڏائي ونڃي ھيٺ ڪري. اوندھ ھڪ ڀيرو ٻيھر سمينا جي وجود کي پاڻ ۾ قيد ڪري ڇڏيو. گدڙن جون  اوناھيون ٻيھرماحول ۾ گونجڙ لڳيون. گدڙن جي ريس تي ڪتن ۾ بھ  شور مچي ويو. زور سان نم جي وڻ مان ھوا سيسٽ ڪري اڏامڻ لڳي. سمينا جو پھگر سڪي خشڪ ٿي ويو ۽ اوندھ جي ڪاري چوغي ۾ احسن جي روئڻ جو آواز ۽ پايل جي ڇم ڇم سمينا جي وجود تي کنوڻ جيان ڪرڻ لڳي. احسن جي روئڻ تي سمينا  احسن طرف ڊڪ ڀري پر اوندھ ۾کٽ جي پائي ۾ ٿاٻڙجي پئي. سمينا وري کٽ جي ٻانھينءَ ۾ ھٿ وجھي اٿڻ لڳي ۽ احسن کي ھند تان کڻڻ جي ڪوشش ڪيائين پر اوندھ ۾ سمينا کي احسن اتي موجود نھ مليو. احسن جي روئڻ جو آواز اتھان ئي پئي آيو پر اھو اتي نھ ھئو. سمينا ھند تي ھٿن سان احسن کي ڳولھڻ لڳي پر ھند کالي ھئو .سمينا محسوس ڪيو تھ احسن جو آواز پري ٿيندو ٿو وڃي.

احسن جي روئڻ جو آواز ۽ پايل جي ڇم ڇم ٻاھرئين دروازي طرف وڌڻ لڳا. سمينا آواز جو پيڇو ڪيو ۽ احسن... احسن.. سڏ ڪري دروازي طرف ڊڪڻ شروع ڪيائين. سمينا اوندھ ۾ ھٿن کي آواز ڏانھن اڳتي وڌائي  احسن کي کسڻ جي ڪوشش پئي ڪري پر اوندھ کالي ھئي. ان ۾ احسن نھ ھو. سمينا آواز طرف ھلندي رھي ۽ نيٺ وڃي سمينا جي ھٿن ڪنھن وجود کي پڪڙيو. ھي احسن نھ ھو. ڪنھن عورت جي مٿي جا وار آھن. سمينا جا ھٿ دروازي مان ٽپي ڪنھن عورت جي مٿي ۾ وڃي پيا ۽ سمينا جو سمورو ساھ اتي سڪي ويو. سمينا ٺلھ بڻجي بيھي رھي.

سمينا ھوريان ڪري ھٿ پوئتي ڪيا تھ ھلڪي اڇي روشني سامھون وارن تي ظاھر ٿيڻ لڳي. سمينا اکين تي زور ڏئي ڏسڻ جي ڪوشش ڪئي. ھڪ ڊگھي مائي جنھن جو منھن وارن سان ڍڪيل ھو. ھنج ۾ احسن کنيون بيٺي ھئي. ھٿن جا نھن وڏا ۽ ميرا ھيس. پيرن ڏي ڏٺائين تھ پيري اگھاڙي بيٺي ھئي. سمينا کان ازخود لفظ ڏائڻ نڪري ويو. سمينا ڏائڻ... ڏائڻ... منھنجو پٽ کڻي وئي ڏائڻ ...ڪري رڙيون ڪرڻ لڳي . پر ڪو بھ سڏ تي نھ آيس. نيٺ ڏائڻ  در مان اڳتي وڌي ۽ سمينا  کي  زور سان ڌڪو کڻي ڏنائين ۽ سمينا بستر تي شرڪ ڀري جاڳي پئي.

اڌورا ڪردار ۽ ڪھاڻيون

اڌورا ڪردار ۽ ڪھاڻيون

ذيشان علي سولنگي

 مان لکندي لکندي جلدي ٿڪجي پوندو آھيان. جيڏي مھل بہ ڪنھن ڪھاڻيءَ جي توڙ تي پھچڻ وارو ھوندو آھيان تھ آنڱرين مان ست ڇڏائجي ويندي آھي.منھنجي آنڱرين ۾ ست ناھي ھوندي جو ھو وڌيڪ ڪمپيوٽر تي ٽائپ ڪري سگھن.انھي ڪري منھنجي ڪھاڻين جو ڪو به ڪردار منزل تي ناھي پھچي سگھندو. ھونءَ بہ منزل تي اڄ تائين ڪو پھتو بہ آھي ڇا؟ ھر ڪو پنھنجي اڌ ڪھاڻيءَ ۾ مري ٿو وڃي، يا ماريو ٿو وڃي. انھي جو آسان ۽ سولو مثال سياستدانن جو ئي کڻي وٺو. سياستدان ماڻھن مٿان حڪمراني ڪرڻ لاءِ ئي تہ ڄميا آھن. پر ڇا، انھن مان ڪڏھن ڪنھن اھيو چيو آھي تھ منھنجي زندگي ھاڻ  پڄاڻيءَ تي اچي پهتي آ، مان تخت ڇڏيان ٿو؟ ھو مرڻ جي ڪنار تي ھوندا آھن تھ بيروني ملڪ مان ھٿراڌو ساھ، بت ۾ داخل ڪرائيندا آھن، يا نڪرندڙ روح کي بند ڏئي يا سنجھ ٻڌي، زوريءَ غريب کي پيٽ جي اونھي گُنديءَ ۾ بند ڪري ڇڏيندا آھن.

سياستدانن جو پيٽ بھ عجيب ھوندو آ. خبر نھ آ ھي پيٽ تي الائجي ڪھڙو جنتر منتر ڪندا آھن جو سمورو ملڪ اگر جي انھن جي وات تي رکجي تھ ڪنھن مکيل مانيءَ جي تازي گرھہ وانگي، بنان چٻاڻڻ جي، ھلڪي ڳيت ڏئي، ڪنھن ھٻشي يا بکايل ٻار جي نيت ڪري، سڄي کي ڳيت ئي ھڪ سان بي پيري پيٽ ۾ لاھي ڇڏيندا آھن. تعجب جي ڳالھہ اھيا نہ آھي تھ ھو ملڪ ڳھي ويا؟ ملڪ تہ انھن جي وڏن ۽ ڀرپاسي جي پيرن بہ نريءَ جي ھڏي مان جيئن ڌوڻا ڏئي مِکُ ڪڍبي آھي ائين ڪٽي کاڌو آھي. حيرت مون کي ان ڳالھہ تي ايندي آھي ته گھٽ ۾ گھٽ ھڪ اڌ اوگرائي تھ اچين ھان. آخرڪار ملڪ مان، ٻڪر ٻڪري، وڇ، مينھن، ڏاند، گابو، مرون، ھرڻي، ڦاڙھو، گڏھ، گھوڙو، تيل، گيس، ڪوئلو، زمين، مسلمان، اسلام، واڻيون ۽ واڻئي جو مندر، ڪليسا جو عيسائي، ۽ نالي صفا ڪندڙ ڀنگي، زوري گم ڪيل عوام جنھن جي رھائيءَ لاءِ اڃان سندن مائرون، ڀينرون، ۽ اولاد روڊن تي احتجاج پيا ڪن. ڪراچيءَ ۾ ڌارين ھٿان ماريل سنڌين جا ڪيس ۽ انھن مان مليل رشوت وغيرھ سڀ ھڪ ئي پيٽ ۾ رکي اٿن. مون کي تھ امان مڇيءَ يا گوشت کانپوءِ کير بہ نہ پيئڻ ڏيندي آھي تھ پٽ بگ ٿي پوندي. پر سياستدانن جي پيٽ ۾ تہ مڇي گوشت کان الاوھ الائي جي ڇا ڇا پيل آھي جو بگ تہ پري جي ڳالھھ پيٽ ۾ وٽ بھ نٿو پئين. منھنجي دوست وڏي عيد جي ڇوٿين ڏينھن ڪال تي حوال ڏيندي چيو تھ پھرئين ڏينھن ئي رڳو پليٽ گوشت جي کاڌي آھي تہ دست ٿي پيا آھن. وٽ سان اصل ساھ مٺ ۾ اچي ٿو وڃين. جڏھن تھ سياستدانن جي پيٽ ۾ لڳل حرام جون فيڪٽريون سڀ ڪجھ ائين حل ڪري ٿيون ڇڏين جو پوئتي ڪجھ بھ نھ بچي ٿو.

اڌ ڪھاڻي لکڻ جو ھڪ ٻيو بھانو اھيو بہ آھي ته منھنجي ڪھاڻين جا ڪردار منھنجي صورتخطيءَ جي غلطين ڪري ڪڏھن ڪڏھن معذوريءَ سان گڏ لوڪ جي ڪاوڙ، ڪروڌ ۽ تماشي جي ور ڇڙھي ويندا آھن. مثلن اگر ڪنھن ڪردار جي نالي ۾ ت تاري جي جاءِ تي ط طوطو لکجي وڃي تھ  ھو وتندو آ سموري ڪھاڻيءَ ۾ طوطو لڳو گھمندو آ.

 ھڪ ڀيرو رات جا ساڍا ٻارنھن پئي ٿيا ۽ بستر تي ستي ستي مون کي ڏاڍي ڀلي ڪھاڻي ذھن ۾ اچي وئي. ڪھاڻي جو پسمنظر ائين ھو تہ ھڪ ڪردار غربت سبب پريشان ھو. ٻارنھن پاس ھو پر قد ڇوٽي، ۽ پوري ساري تعليم سبب ڪٿي ڪا نوڪري نه پئي مليس. ڏاڍو خانگي توڙي سرڪاري ادارن ۾ ڊڪيو پر گورنمينٽ مان پاس ھو سو انگريزي جو تھ ڪو آسرو ھيو ڪون، نہ وري ڪمپيوٽر جو ڪو علم. سو غريب ڇولا وڪڻڻ ڪڏھن ريڙھو لڳائي گذر سفر ڪرڻ لڳو. ھڪ ڀيرو ڇا ٿيو جو ووٽن جا ڏينھن ھجن ۽ پنجن سالن کان پوءِ قد جي ڏاڍي ۽ رنگ جي ڀوري ھمراھ وڏي ڄڃ سان اچي ڳوٺ پھتو. ڪردار موقعو ڏسي کڻي نوڪري جي آڊر جي گھر ڪئي. ووٽ جي لالچ ۾ وڏيري بہ ستت ئي خواھش پوري ڪئي ۽ منھنجي ڪردار کي ھن پٽيوالي وٺرائي ڏني.

  دير رات جاڳڻ ڪري منھنجي اکين ۾ ننڊ پئي مڇيءَ جيان سيرون ھنيون پر مان بہ کڻيضد ڪيم ته ڪجھ بھ ٿئي پر اڄ ڪھاڻي پوري لکندم سو جھوٽن جھوٽن۾ خبر ئي ڪان پئي تھ ڪيڏي مھل مون پٽيوالي جي نالي اڳيان غلطيءَ سان صاحب لکي ڇڏيوھو. منھنجي اھيا ننڍڙي غلطي ھئي ۽ منھنجي سڄي ڪھاڻي درھم ڀرھم ٿي پئي. جيڏي مھل بہ منھنجو ڪو ڪردار ھن وٽ وڃي ھو ٺپ ڪم کان انڪار ڪري ڇڏي. ڪيڏي مھل ڪھڙا بھانا ڪيڏي مھل ڪھڙا. جيڪو ڪم ھن کي چوان سو ٻئي ڪردار کي ڏئي ڇڏي. حالت اھڙي ٿي وئي جو ڪھاڻيءَ جي ھڪ صاحب نيٺ اچي دانھن ڏني تھ تنھنجو ڪردار ڪو ڪم ئي نٿو ڪري. ھاڻ ان کي مان ڇا ڏسيان تھ اھو ڪردار منھنجي لکڻ کان بہ زور ٿي پيو آ.سو ائين ئي ڪڏھن ڪڏھن ننڊڙين غلطين بہ منھنجي ڪھاڻين کي ڪڏھن مڪمل ٿيڻ نہ  ڏنو.

  منھنجا ڪردار جيتوڻڪ جوانيءَ ۾ ئي مري ويندا آھن، تڏھن بہ ڪڏھن ڪڏھن ھڪ اڌ ڪردار پوڙھائپ جي عمر کي پڄي ويندو آھي. پر افسوس جو اھو بہ پوڙھائپ واري عمر کي ڪڏھن پوري طرح جي ناھي سگھندو ۽ جوان دل سان ئي فاني دنيا مان لاڏاڻو ڪري ويندو آھي.

  ھڪ ڀيري ائين ھڪ پوڙھي جي زندگيءَ تي مون  کي ڪھاڻي لکڻ جو شوق ٿي پيو.  منھنجي ڪوشش ھئي تھ مان ان پوڙھي جي دک دائڪ ڪٿا سموري پڙھندڙن کي ٻڌايان.اصل ۾ ھئو ائينجوھن سان ھن جا گھر ڀاتي، ڌيءَ توڙي پٽ، توڙي گھر واري ڏاڍو ڏکيو ونھوار رکندا ھئا. پٽ جي پسند جي شادي ٿيل ھئي، ڌيءُ ٽي وي ڏسي ڏسي گھر جي شھزادي ٿئي پئي ھئي ۽ پوڙھي جي گھر واري مڙس کي ڏٺي پسند نہ ڪندي ھئي. مون جڏھن ان جي زال کان پڇيو تھ آخر ھو ائين ڇو پئي ڪري تہ چيائين "جڏھن بت ۾ ست ھيس تھ ماڻھنس جي چوڻ تي ڏاڍو ماريو ھئو مئي. ڏينھن خالي نہ ھئو جنھن ڏينھن ھي مون کي گار نہ ڏيندو ھو. سو ھاڻ منھنجو وارو آھي. "

  مائي جي ڳالھہ ٻڌي پوڙھي لاءِ رحمتھ دل آيو پران کان اول پنھنجي گھر واريءَ جي ياد آئي جنھن کي اڄ صبح ئي مانيءَ تان ڇڙٻ ڏئي  آيو ھيس. پوڙھي جي حالت ڏسي پوڙھائپ کان خوف اھڙو تھ ڏيک ڏنو جو دل ئي دل ۾ سوچيم ته اڄ کان پوءِ گھر واريءَ سان نہ ڦٽائبو ڀلي جي کڻي مانيءَ ۾ لوڻ وجھڻ وسري وڃيس يا ٻوڙ ۾ مرچ سوايا وجھي ڇڏي.

  سچ چوان تہ عورت وڏي ڏنگي جنس آھي.اوھان ٻاھر ڪيڏا بھ ڏاڍا مڙس ھجو پر جڏھن گھر واري سامھون ايندي آھي ته ڪڪڙ تي مينھن پيو ھجي ائين ٺري ويندا آھيو. ھڪ ڀيري ائين ھڪ ڪھاڻيءَ ۾ حادثو پيش اچي ويو جنھن کان پوءِ مون وچن ڪيو ته گھر واري ڀلي ڪھاڻيءَ ۾ ھجي يا ذاتي زندگيءَ ۾، تعريف ھر ھند ڪبي ان جي.

  اصل ۾ ٿيو ائين ھو جو ھڪ ڪردار ھتو تتو گرميءَ ۾ اچي جيئن گھر پھتو تھ سامھون ٽيبل تي بجليءَ جو بل ڏٺائين. بل جي رقم ڏسي ڪردار ڇت ۾ لڳل پکي ڏي ڏٺو ۽ پوءِ ٻانھن ۾ پاتل گھڙيءَ ڏي ڏٺائين ۽ سوچڻ لڳو ته بل ايترو ٿا ڏين جو ڄڻ ملڪ سڄي جي بجلي ئي اسان ٿا ھلايون جڏھن ته پاڻ وقت تي بجلي بہ نٿا ڏين. ٽيو ڏينھن کان فرج بہ انھن جي گھڙيءَ گھڙيءَ بجلي جي جھٽڪن جي ڪري خراب ٿي پيو آھي. نقصان بھ ڪن ٿا پيا ۽ بل بہ ڪڏھن  پنج ھزار ته ڪڏھن ست  ھزار!  اصل ھنن مان ته اڙجي ويا  آھيون.

خيالن ئي خيالن ۾ ڪيڏي مھل ان جي گھر واري پاڻي کڻي مٿانبيٺي ھئي مون کان تھ وسري ويو. خير مون گلاس وٺي ڪردار کي ڏنو. پاڻي پي ڪردار بھ اٿي واشروم ۾ فريش ٿيڻ ھليو ويو. جيڏي مھل جو موٽيو ته محسوس ڪيائين مائي جو منھن اکڙيل اکڙيل آھي. ڪردار ھمٿ ڪئي ٿوري اڳتي سري وجھہ پڇي تہ  ياد آيو مون ڪردار جي گھر واريءَ کي پيڪي ڇڏڻ جو وچن ڪيو ھو ۽ مون کان اھو وسري ويو. مون ڪردار کي ڪھاڻيءَ ۾ سوايو ڪم ڏئي ڇڏيو ھو جنھن ڪري ٻنھي کان ھڪ ڳالھ ٻي بھ وسري وئي ھئي تھ مون ڪردار جي پسند جي شادي ڪرائي ڇڏي ھئي! بس پوءِ ڇا. پسند جي شاديءَ جا سائيڊ فيڪٽس ظاھر ٿيڻ لڳا ۽ منھنجي ڪھاڻي کي ھڪ ڀيرو ٻيھر اڻ ڄاتل مدي تائين فل اسٽاپ لڳي ويو.

محبت : خواهش ۽ احساس

ذيشان علي سولنگي

انسان ٻه شيون ڪري سگهي ٿو محبت کي سمجهڻ لاءِ؛ هڪ يان ته هو پاڻ محبت ڪري، يا ٻي صورت ۾ هو ٻين جي محبت کي محسوس ڪري. ٻنهي صورتن ۾ هو محبت جي اثر کي سمجهي سگهي ٿو ساڳي طرح جيئن ڪو سگريٽ نوشي ڪري ۽ دونهون ان جي ڦڦڙن مان نڪري سامهون واري جي ساهه ۾ شامل ٿي وڃي. ٻنهي صورتن ۾ ٻنهي تي سگريٽ جو اثر ٿيندو آهي. بهتر لکجي ته پيئڻ واري کان وڌيڪ سنگهڻ واري تي وڌيڪ سگريٽ جو اثر ٿيندو آهي. ساڳي طرح محبت ڪرڻ واري کان ڏسڻ وارو وڌيڪ تڙپندو آهي.

تڙپ، بٺيءَ جي باهه وانگي هوندي آهي. بٺيءَ ۾ ڪچي سر پڪي ٿيندي آهي ۽ تڙپ ۾ محبت مضبوت ٿيندي آهي. فرق صرف اهيو آهي ته بٺيءَ ۾ ڪاٺ ٻرندو آهي ۽ محبت ۾ خواهش ۽ احساس. خواهش، حاصل ڪرڻ جي، ۽ احساس ان شخص، شئي، يا مڪام جي پوري ٿيڻ جو.

خواهشون انيڪ هونديون آهن. جنهن ڏينهن خواهش جو انت ايندو آهي ان ڏينهن يا ته انسان ڄمندو آهي يا ته وري مرندو آهي. انسان جي سيني ۾ ته دل ڌڙڪندي آهي پر ان جي ذهن ۾ خواهشون ڊوڙنديون آهن. هي ساڌو، جوڳي، جيڪي سڀ ڪجهه تياڳي خواهشن جو انت آڻيندا آهن اصل ۾ اهي مرڻ کان اڳ مرندا آهن جيئن انهن کي زندگيءَ جي ڏکين مرحلن مان نه گذرڻو پئي جيئن هڪ عام ماڻهو گذروندو آهي. ڪجهه ساڌو يا فقير جيڪي سڀ ڪجهه تياڳي ماڻهن کي خدا جو قرب يا تاحيات رهڻ وارو سڪون حاصل ڪرڻ سيکاريندا آهن ڇا اوهان ڪڏهن غور ڪيو آهي ته اهي خود خدا کي حاصل ڪرڻ جي خواهش يا تاحيات رهڻ واري سڪون جي خواهش ۾ محو آهن؟ نه ته ٿيڻ ائين گهرجي ته سڀ ڪجهه تياڳ ڪرڻ لاءِ خود ڪوشي ڪري ڇڏين!

ائين ممڪن نه آهي. خواهش ختم هڪ صورت ۾ ٿيندي آهي يا ته مري وڃو يا خود ڪشي ڪري ڇڏيو. ڇو ته خواهشون ئي اصل جسم جو روح هونديون آهن. عام انسان کي عام خواهشون هونديون آهن جڏهن ته خاص انسان کي خاص. ۽ اهيا چونڊ ئي هوندي آهي جيڪا انسان کي خاص و عام بڻائيندي آهي.

احساس، انسان ۾ رت جو ڪم ڪندو آهي. جيئن جسم جو سڄو ڪنٽرول دماغ وٽ هوندو آهي پر اهو ڪجهه ئي منٽن ۾ ختم ٿي ويندو جيڪڏهن ان ڏانهن رت جي وهڪري کي بند ڪيو وڃي. خواهش ۽ احساس جو به رشتو، ان رت ۽ دماغ وارو آهي. ٻئي هڪ ٻئي جي ضرورت آهن. جيئن دماغ رت کي ضابطي ۾ رکندو آهي ائين ئي خواهشون احساسن کي حد ۾ رکنديون آهن.جيئن جيتري خواهش، احساس به اوترو گهرو.

محبت جي خواهش به ڏونگر ڏارڻ جهڙي هوندي آهي ۽ حاصل ٿيڻ جو احساس به آسمان جيڏو ٿيندو آهي. هاڻ محبت ضروري ناهي ته انسان سان ئي ٿئي. جيئن اسان وٽ اڪثر ان کي انسان کي انسان سان ڪرائي ويندي آهي. منهنجي خيال ۾ محبت خواهش جو ٻيو نالو ٿي سگهي ٿي يا اهيا ڪنهن شئي، انسان، يا مڪام کي پنهنجو ڪرڻ جي اٽوٽ احساس کي چئي سگهجي ٿو.

جيتوڻڪ، خواهش، به شين کي حاصل ڪرڻ جو نالو آهي. پوءِ اها اوهان پنهنجي لاءِ چاهيو يا خواهش ڪيو ڪو ٻيو انکي حاصل ڪري وٺي، مثلن والدين ٻارن لاءِ چاهيندا آهن يا عاشق پنهنجي محبوب لاءِ چاهيندو آهي. خير، ٻنهي مرحلن ۾ هڪ شئي ته واضح آهي ته جيڪا شئي اسان ٻين کي حاصل ڪرڻ لاءِ فڪر مند هوندا آهيون اهو ڪم دراصل يا ته اسان پاڻ ناهيون ڪري سگهندا يا اسان ڪرڻ ناهيون چاهيندا ڇو ته يا ته اهو ڪم اسان لاءِ بيمقصد هوندو آهي يا ته اسان ۾ ان کي مڪمل ڪرڻ جي قابليت نه هوندي آهي.

هاڻ، ڪنهن مقصد جي چونڊ ڪري پوءِ ان کي مڪمل ڪرڻ جي وچ ۾ جيڪا اينرجي، اتساهه، پراميدگي، سڪ ۽ پوري ڪرڻ جي ضرورت وارو احساس پيدا ٿيندو آهي، اصل ۾، اها، منهنجي خيال ۾، جيڪو مون محسوس ڪيو آهي، محبت هوندي آهي. ۽ اهيا ڪنهن به مقصد، پوءِ وڏو هجي يا ننڍو، ان حساب سان پيدا ٿيندي آهي.

حال سڀ ڪجهه آهي، موت مسقبل جو ٻيو نالو آهي

ذيشان علي سولنگي

اسان جو حال، ڏينهون ڏينهن، ماضي ٿيندو پيو وڃي. اسان لاءِ حال فقط مستقبل لاءِ سوچڻ جي مهلت بڻايو ويو آهي. اسان لاءِ حال مستقبل لاءِ آخري وقت آهي، الٽيميٽم آهي جنهن ۾ اگر اسان مستقبل لاءِ ڪجهه نه ڪيو ته اسان جي ڄمڻ جو ڪو مقصد، ڪو مطلب نه آهي. حالنڪه، سڀ حال ۾ ئي مري ويندا آهن! ڪير ٿو مستقبل ۾ وڃي فوت ٿئي!؟ سڀ اڄ ۾ مري ٿا وڃن. مستقبل ته بس هڪ ڌوڪو آهي ته جيئن متان ڪوئي حال کي سڃاڻي بغاوت نه ڪري وجهي. متان ڪو اهيو سوچي ته سڀاڻي ڪجهه نه آهي. سڀ ڪجهه حال آهي، پيار به حال آهي، نفرت به حال آهي، دشمن به حال آهي، دوست به حال آهي. جو اڄ ڄائو سو اڄ مري ويندو. حال هڪ طويل صفر آهي. رات کان پوءِ ڏينهن آهي، رات ۽ ڏينهن حال آهي. مستقبل خيال آهي، جيڪو ڪنهن نه ڏٺو آهي. اسان ننڊ ڪري اٿئون ٿا ۽ وري اتهان کان شروع ٿا ٿيون جتي ڪلهه ستا هئا سي. ڪلهه جيڪو ٿيو هو سو ماضي آهي، اڄ جيڪو آهي سو حال آهي. وري سڀ ماضي ٿي ويندو ۽ حال وري واپس ايندو. ماضي گذري ٿو وڃي. پاڻي جبل تان سمنڊ طرف وڃي ٿو. وهندڙ پاڻي زندگي آهي. جتان هيٺ لٿو اها جاءِ ماضي آهي. جنهن رستي تي هلي ٿو سو حال آهي. هاڻ سڀ چوندا ته اهو مستقبل ۾ داخل ٿيندو جڏهن ته رستو ساڳيو آهي. اگر ڪٿي کڏو، کٻو آهي ته ڪجهه پاڻي اتي رڪجي ويندو. جيڪو کڏو آهي سو موت آهي. هلندڙ پاڻي حال ۾ ئي صفر ڪندو رهي ٿو ۽ جڏهن موت اچي ٿو ته اهو به حال ۾ ئي اچي ٿو. رستي ۾ جذب ٿي ويل پاڻي ڪڏهن به سمنڊ ۾ نٿو پڄي. هو حال ۾ هلي ٿو ۽ حال ۾ مري ٿو وڃي. پر سمنڊ جي چڪر ۾ هن رستي ۾ ايندڙ سڀني پاڻ کان ڪمزور شين کي ڀوري، ڊاهي، نست وه نابود ڪري هلندو هلي ٿو. مستقبل جي گوهه ۾ به اسان به ڪيترا احساس، پنهنجا توڙي ٻين جا وساري، لتاڙي، معاف ڪرائي اڳتي هلڻ جي ڪوشش ڪندا آهيون ۽ بعد ۾ ڇا ٿو ملي اسان کي، فقط موت. مستقبل فقط موت آهي. اهو اٽل آهي، موت اٽل آهي، ان کان انڪار زندگيءَ جي توحين آهي، موت تي يقين ئي مستقبل تي يقين آهي. مسقبل ۽ موت ٻئي اٽل ۽ اوچتو ظاهر ٿيندڙ شيون آهن. انهن کان پهريون مسقبل نروار ٿئي ماضيءَ کي ياد ڪري حال ۾ خوش رهو. حال ئي مون ۽ توهان وٽ آهي. جيڪو چوي ٿو مستقبل لاءِ ڪوشش ڪيو اصل ۾ اهو ڀاڙيو آهي. اهو ڊڄڻو آهي. حياتيءَ کي اهو ڏائڻ ٿو سمجهي. جنهن جي نظر ۾ ان ڏائڻ کي مارڻ لاءِ مستقبل جي روشني ضروري آهي پر اها ڪنهن ڏٺي آهي؟ اهو ڀاڙي آهي. ان وٽ حال ۾ ڪجهه ڪرڻ لاءِ آهي ئي ڪون يا اهو حال ۾ جيئڻ لاءِ لائق ئي نه آهي تڏهن هو موت جي ڳولها ٿو ڪري. ڪنهن نه ڪنهن بهاني زندگيءَ مان جان ڇڏائي ٿو. اوهان اهڙن تي ڌيان نه ڏيو. جيڪو ڏينهن اوهان لاءِ اڀريو آهي ان ۾ ڪوشش ڪيو ته خوش رهو. سونهن جي عبادت ڪريو. دشمن کي معاف ڪيو. دوست کي ڳل لايو. محبوب جون اکيون چمو. ان جا انگ انگل پورا ڪرڻ جي ڪوشش ڪيو. پنهنجي خواهشن ۽ خيالن جي لاءِ ڪوشش ڪيو. ۽ جڏهن رات ٿئي ته محبوب سان پيار ڪريو. ان کي پنهنجو ڪيو. رنج کي ختم ڪيو. تارن کي ڏسي منهن تي مرڪ سجائي الودائي جو سلام ورائي پرسڪون ٿي سمهي پئو. موت اوهان جو مستقبل آهي. جڏهن اهوايندو ته حال ۽ ماضي بي مطلب ٿي پوندا. اوهان هتي نه هوندا. هتان واري شئي اوهان لاءِ بيڪار ٿي پوندي. اوهان جي سموري محنت ماضيءَ جي ڪنهن تهخاني جي ڪنڊ ۾ پئي رهندي. پر اوهان نه هوندا، اوهان پاڻيءَ وانگي حال جي رستي ۾ جزب ٿي ويا. سمنڊ اوهان کان ڏور رهجي ويو. اوهان جو طويل صفر اوهان لاءِ ڪنهن ڪم جو نه رهيو. ڪاوڙ، ڪروڌ، نااميدي، اڻ پوري ننڊ اوهان جا مقدر بڻجي ويا. انهي لاءِ حال کي اپنايو ۽ زندگيءَ کي پرسڪون ٿي گذاريو. خوش ٿي مسقبل جي آجيان ڪيو. ان جي آجيان لاءِ منهن تي مرڪ سجائي رکو. ائين نه ٿئي ته اوهان ڪروڌ ۽ نا اميديءَ جي مرض ۾ ئي مري وڃو!

گلَ ۽ پوپٽ

ذيشان علي سولنگي

خودڪشي

ذيشان علي سولنگي

______________________________________________________________

تون خود ڪشي پيو ڪرين ؟

ڪنڊ ۾ هڪ رسي پيل هئي. ان کي کڻي ڇت ۾ لڳل پکي ۾ ويڙهيم ۽ ڦاهي ٺاهي ڳچيءَ ۾ وڌم پئي ته سامهون هڪ قداور شخص ظاهر ٿيو ۽ پڇڻ لڳو ته ڇا مان خود ڪشي ٿو ڪيان ؟ ڀلا ڪنڌ ۾ رسو ڪو لڏڻ لاءِ ته ناهي وجهندو! هائو مان خودڪشي پيو ڪريا ! مون ڪاوڙ ۾ هن جي منهن ڏي ڏسڻ جي ڪوشش ڪندي چيم. هن جو چهرو ڏسڻ مشڪل هو، سڄو ڪنهن بلب جيان ٻري پيو، منهنجي اکين ۾ ايتري وسعت نه هئي جو ان کي مان ڏسي سگهان. شايد سج کان روشني وٺي آيو هو، يا مڄاڻ ان جو ڪو پٽ هو..........

تون خودڪشي ڇو پيو ڪرين ؟ هن ٻيهر سوال ڪيو ته چيم، پيءٌ ماءٌ جي خواهشن جو پورائو نٿو ڪري سگهان ان لاءِ.... منهنجو سوال ٻڌي هو خاموش رهيو.

هن منهنجي ٻانهه مان وٺي زور سان سٽ ڏني ته هڪ نوجوان جي سامهون وڃي کڙو ٿيس. هن وري ان شخص کان سوال ڪيو ته هن خود ڪشي ڇو ڪئي !؟  نوجوان چوڻ لڳو، ’’ آءُ هن جي عشق ۾ خود ڪشي ڪئي آ، هن کي مان چيو هم ته مان توکان سواءِ مري ويندس، پر هن کي يقين نه پئي آيو سو مان خودڪشي ڪري ڇڏي.‘‘

هن جي جواب ٻڌڻ شرت روشني جي قداور گولي، هن جي سيني تي زور سان لت جو  هئين ته هن سان گڏ اسان به اچي دنيا ۾ پرڪٽ ٿيا سي. هي جاءِ هن جي محبوبا جو گهر هئو، ۽ هن جي جهولي ۾ هڪڙو ٻار هو جنهن سان سندس چهري تي چوڏينهن جي چنڊ واري چمڪ پئي آئي.

محبوبا کي ڏسي روشني جي گولي هن کان سوال ڪيو ته، هي ته توکان سواءِ خوش آهي! تنهنجي خودڪشي جو ته ڪو فائدو ئي نه ٿيو ؟ هن جي اهڙي سوال تي همراهه ڪجهه نه ڪشيو ۽ خاموش رهيو. پر هن جي منهن جي تاثرات سان پتو لڳائي ٿي سگهيم ته هو ڪجهه مايوس پئي لڳو جو پهريان هن جيئن جو محبوبا کي ڏٺو ته گل وانگي ٽڙي پيو هو.

روشني جي گولي هن جي ٻانهن مان وٺي وري سٽ ڏني ته هن دفي هن جي گهر وڃي بيٺا سي.

نوجوان جي ماءُ کٽ تي ويٺي ڪجهه چپن ۾ پئي ڀڻڪيو. هن جي ڀيڻ سندس ڪمري ۾ پنهنجي خواهشن سان گڏ ڪي خواب ٿي سبيا. نوجوان جو پيءُ ڪجهه دوائون وٺي گهر اندر داخل ٿيو ته نوجوان جي ماءُ کٽ تان اٿي دروازي طرف ڀڄڻ شروع ڪيو ۽ رڙ ڪري نوجوان جو نالو پڪاريو، ٻچا سرفراز اچي وئين تون! ماءُ جي اهڙي سڏ تي نوجوان ڊڪي وڃي هن کي پٺيءَ کان هٿ ڏنو ته هٿ هن جي ماءُ جي آر پار ٿي ويو !

روشني جي گولي زور سان ان نوجوان کي لت هڙندي چيو، ’’هاڻ تون بيبس ۽ لاچار آهين، هاڻ چاهي به تون پنهنجي ماءُ جي پيڙا جو ڪجهه نٿو ڪرين سگهي، جڏهن ته تون خود ان جي پيڙا جو ڪارڻ آهين....‘‘ ۽ نوجوان اتهان غائب ٿي ويو.

روشني جو گولو مون کي وري هڪ ٻئي نوجوان وٽ وٺي آيو ۽ ان کان وري ساڳيو سوال ڪيائين ته تو خود ڪشي ڇو ڪئي....؟

نوجوان چيو ته، ’’ بابا چاهيو پئي ته مان ڊاڪٽر ٿيان، مون پوري ڪوشش ڪئي پر مان ناڪمياب ٿيس ۽ ان ئي صدمي مون کي خودڪشي ڪرڻ تي مجبور ڪيو! ‘‘

روشني جي گولي وري ٻانهن مان ورتو ۽ سٽ ڏني ته هڪ وڏي دڪان تي پهتا سي جتي ان نوجوان جي شڪل جو همشڪل ويٺو هو. ان کي ڏسي نوجوان سوال ڪيو ته هي ڪير آ منهنجي بت ۾ ؟... روشني جي گولي چيو ته هي تون آهين، خودڪشي کان ٻه سال بعد !

پر مان ته مري چڪو آهيان...!؟ نوجوان حيرت مان اچي پڇيو ته ايتري ۾ ان وقت دڪان ۾ هڪ جهونو داخل ٿيو جنهن ان ويٺل همراه کي چيو ته گهر تنهنجي زال توکي پئي ساري وڃ پڇي اچيس ته ڇا ڪم اٿس.... نوجوان پنهنجي پيءُ کي ڏٺو ته ڏڪي ويو وري مٿان ان جي زال جو سڏ ڪرڻ، نوجوان پريشان ٿي ويو ته هي آخر ٿي ڇا رهيو آهي!

روشني جي گولي ان جي پريشاني ڏسي چيو ته، ’’ هي اهو تون آهين جنهن پنهنجي پيءُ کي سڀ حال ٻڌايو ۽ اڄ تون ۽ تنهنجو خاندان، سڀ خوش آهيو پر هاڻ اهيو ممڪن نه آهي، ڇوجو تون اهي سڀ دروازا پاڻ لاءِ پاڻ خودڪشي ڪري بند ڪري ڇڏيا آهن....

روشني جي گولي وري ٻانهن مان وٺي هڪ ٻئي نوجوان وٽ آيو. هي نوجوان شانت، صفا جبل جيان اسٿر هو.  روشني جي گولي وري هن کان ساڳيو سوال پڇيو !

نوجوان چوڻ لڳو ته ’’ زندگيءَ کان ٿڪجي پيو هيس. هن جا ظلم سهڻ جي سگهه نه هئي. بس اهيا ئي وجهه هئي.‘‘

 هن جيئن ئي ڳالهه پوري ڪئي ته روشني جي گولي هن کي ڌڪو ڏنو ۽ هو پنهنجي پيءُ جي آڏو اچي ڪريو. هن جو پيءُ تتيءَ تائيءَ ۾ مزوري ڪري رهيو هو. وري سٽ ڏنائينس ته هن جي زال پاڙي واري گهر ۾ ٿانو ملي رهي هئي ۽ ان گهر ۾ هڪ نوجوان ان جي ڇاتيءَ کي غور سان ڏسي رهيو هي. وري سٽ ڏنائينس ته هو پنهنجي پٽ جي مٿا وڃي بيٺو جت هن جو پٽ چند پيسن عيوض ڪنهن ماڻهو سان گڏ ان کي خوش ڪرڻ لاءِ پئي ويو.

هي سڀ تنهنجي خودڪشي کان پوءِ جا منظر آهن. جيڪڏهن تون زنده هجي هان ته تنهنجي زال گهر ۾ ويهي رلهي سبي هان پئي، تنهنجو پيءُ اڪيلو نه ڪمائي ها ۽ تنهنجو پٽ پيسن لاءِ جنهن تنهن سان نه سمهي هان ! اهيو سڀ تنهنجي مايوسي جو نتيجو آهي. هاڻ ان جي سزا تون ته ڀوڳيندي پر تنهنجا گهر ڀاتي به ان مان آجها نه رهندا...... ۽ روشني جي گولي سٽ ڏني ته مان ان ٽيبل تي اچي پهتس جتي آءُ بيهي خودڪشي جو پيو سوچيان.

مان اڃان ان نوجوانن جي ڪشمش ۾ ئي غائب هيم ته روشني جي گولي منهنجي پيرن هيٺا رکيل ٽيبل کي لت کڻي هيائين ته مان وڃي زمين تي ڪريس !!!

اکيون مهٽي هيڏي هوڏي ڏٺم ته بستر کان هيٽ پيل هم، فون چيڪ ڪيم ته ڏينهن جا ڏهه ٿي ويا هئا، ڇت ۾ ڏٺو ته پکو آزاد پئي ڦريو، ٽيبل تي ڪجهه بسڪوٽ ۽ ٻه چانهن جا ڪپ پيل هئا. ڪنڊ ۾ جهاتي پاتم ته رسي موجود نه هئي. منهنجي دل جي ڌڙڪن تيز پئي ڊوڙي، نرڙ تان پگهر جاري هو، ڀرسان پيل بستر تي ڏٺم ته منهنجا دوست ڪڏهوڪا يونيورسٽي طرف نڪري ويا هئا............

نثري ٽڪرا (باھ)

باھ

ذيشان علي سولنگي

ڳوٺ جي پوھ پاري ۾ اڱڻ تي ٻرندڙ باھ ۾ جلندڙ جواني ۽  رک ٿيندڙ احساسن جي ڪنھن اڻ تڻ ۾ اڄ به تون با سلامت آھين. توکي وسارڻ جي خوب ڪوشش ڪئي پر سياري جي ٿڌي ھوا ٽانڊن کي ٻيھر ھوا ڏئي زخمن کي تازو ڪري ٿي وڃي!

آگ جا اولا تنھنجي ھلڪي ناسي-ڪارين اکين جا ڏيک ڏئي انھن ۾ اھو پھريون ڀيرو عشق جو ڪچو گھڙو کڻي لٿل سھڻي جي سير ۾ ٻڏڻ واريون يادون تازيون ڪري ڇڏيو آھن.

ھوا جي ھلڪي جھوٽي تي باھ جون لپٽون به تنھنجي ڪنڊيءَ وارن واسينگن جيان ڏنگن ٿيون.

ڪافي دير تائين ٻرڻ کان پوءِ باھ جو جسم بہ تنھنجي سنھڙي چيلھ جيان لوڏ ھڻي رھيو ھو. 

دونھين ۽ آگ جو سنگم پنھنجي پھرئين پيار جيان ھڪ ٻئي سان کيڏي رھيو ھو. 

ھلڪي اتر جي ھوا پاري ۾ اضافو ڪري رھي آھي ۽ وسامندڙ بي-ساھ ٽانڊا پنھنجي ارمانن جي تشبيھ ڪري رھيا آھن.

خاڪ ھوا جي جھوٽي تي اڏي رھي آھي ۽ ننڊ تنھنجي خيالن تي پردو رکي رھي آھي. پر انھن ۾ به ھلڪي گرمي جا ڪنھن به گھر کي تباھ ڪرڻ جي سگھ رکي ٿي سا مون کي خوابن ۾ ساڙي رھي آھي.

خيال عذاب جي ٻي صورت ھوندا آھن.